Bardhyl Mahmuti
Transferimi i ambasadës amerikane nga Tel Avivi në Jerusalem shërbeu si pretekst për të nxitur protesta jo vetëm në kufirin e Rripit të Gazës me Izraelin por edhe në shumë vende ku popullsia shumicë janë të besimit islam. Vrasja e dhjetëra manifestuesve dhe plagosja e rreth tre mijë të tjerëve nxiti një indinjatë të madhe edhe në mesin e myslimanëve në Kosovë. Nga prononcimet e shumta po e veçoj atë të teologut Mustafë Bajramit, i cili në opinionin publik të Kosovës njihet si “njohësi i rrethanave në Lindjen e Mesme”.
E veçova Mustafë Bajramin për arsye se në qëndrimet e tij sintetizohet në mënyrën më të mirë të mundshme manipulimi që synon ta paraqes transferimin e ambasadës amerikane në Jerusalem si “shpallje zyrtare e Kudsi Sherifit qytet vetëm i jahudive”. Teologu islam Mustafë Bajrami “zbulon” se përmes këtij akti, Jerusalemi, të cilin asnjëherë nuk e përmend si Jerusalem por vetëm me emrin Kudsi Sherif, “nga sot nuk u takon me letra as muslimanëve e as të krishterëve por vetëm i izraelitëve”! Për t’i vënë kapak qëndrimeve të tilla, Mustafë Bajrami deklaron se “kështu, përpjekja një shekullore e muslimanëve për ta ruajtur Kudsin nga invadimi total izraelit, sot definitivisht po merr fund”.
Interpretimi i tillë i ngjarjeve nuk është asgjë tjetër pos manipulim i kulluar politik. Përdorimi vetëm i emrit arab për Jerusalemin nuk është i rastësishëm, sepse kjo formë e propagandës përgatitë terrenin për të shitur pretendimin se gjoja “Izraeli invadon Jerusalemin”! Shqiptarët, si rrallëkush tjetër janë vigjilent përball sloganeve të ngjashme që përpiqen ta fshehin realitetin, sepse edhe vetë kanë qenë objekt i shtrembërimeve të tilla nga propaganda serbe dhe argatët e saj që përpiqeshin ta shtrembëronin realitetin se gjoja “shqiptarët kanë invaduar Kosovën”.
Madje, për të qenë ironia edhe më e madhe, lexuesi shqiptar pati rastin të njihej me qëndrimin zyrtar të autoriteteve palestineze përmes ambasadorit të saj nëSerbi. Ambasadori palestinez në Beograd, Mohamed Nabhan hodhi poshtë si “të gabueshëm pohimin kur thuhet se Kosova për serbët është si Jerusalemi për Izraelin”, sepse sipas tij, “Serbët nuk kanë qenë okupator të Kosovës,meqenëse Kosova është toka e tyre, përderisa izraelitët e kanë pushtuar Jerusalemin”. (https://www.srbijadanas.com/vesti/drustvo/ambasador-palestine-arapsko-prolece-ce-trajati-jos-2-3-godine-ali-bez-sirije-nam-sledi).
Vënia në paralelizëm të sloganeve për gjoja “Invadimin e Kosovës nga shqiptarët” dhe “Invadimin e Jerusalemit nga izraelitët”, sado paradoksale të duken kanë domethënien e vet të madhe, sepse realiteti dëshmon për ngjashmëri të mëdha mes dy realiteteve. Pa pasur nevojë të zgjatem për lexuesin shqiptar, po përmend se të gjitha hulumtimet shkencore dëshmojnë në mënyrë të padiskutueshme se 2500 vjet para se të vinin sllavët në Ballkan këto hapësira lulëzonin nga civilizimi ilir. Sa për ilustrim po citoj historianin francez AlainDucelier, profesor në Universitetin e Toulouse, i cili thotë: “Të gjitha punimet më të reja nga fusha e linguistikës dhe arkeologjisë dëshmojnë se ilirët janë pa asnjë dyshim paraardhësit e drejtpërdrejtë të shqiptarëve”.
Secili e di se sllavët janë populli indo-evropian që më së voni kanë ardhur në Evropë, sepse vala e invadimeve të tyre shtrihet nga shekulli i VI dhe VII të epokës sonë. Të gjitha argumentet e tipit “historik” kthehen kundër tezës sepse Historia na mëson që serbët, në raport me Kosovën, janë INVADUES që kanë ardhur shumë vonë (Fjala invadim në citatin e mësipërm u shkrua me shkronja të mëdha nga unë; shih: AlainDucellier, LesAlbanaissont-ilsdesenvahisseursauKosovo? (A janë shqiptarët invadues të Kosovës?).
Qëllimisht e citova një historian të huaj për këtë çështje sepse një numër teologësh islam dhe historianësh neo-otoman janë bërë argat të Serbisë duke pretenduar se gjoja “shqiptarët invaduan Kosovën gjatë periudhës së pushtimit otoman”, dhe për këtë kategori “dijetarësh”, çdo referencë të historianëve shqiptarë e konsiderojnë si “shtrembërim të historisë”!
Përveç këtij lloji të argatëve të Serbisë, të veshur shpesh me petkun e hoxhallarëve dhe dijetarëve islam, nuk mund të gjesh intelektual serioz të mos e përsërit konstatimin se pikërisht serbët janë ata që invaduan Kosovën.
Me Jerusalemin është e njëjta gjë. Që nga shekulli i XIV para epokës sonë, kur përmendet për herë të parë Urushalemi (emër i vjetër i Jerusalemit) në letërkëmbimin e Faraonit egjiptian Akhenaton me mbretin e këtij vendbanimi, e deri në kohën e vendosjes së arabëve në këtë qytet kanë kaluar mbi njëzet shekuj histori të mbushur plot e përplot tragjedi.
Mbi pesëmbëdhjetë shekuj para ardhjes së arabëve në këtë vend Jerusalemi ishte kryeqendra administrative e Mbretërisë së vogël të Judesë. Duke u ndodhur në udhëkryqin e rrugëve më të rëndësishme tregtare të Koasanit Pjellor, Mbretëria e Judesë u bë objekt sulmi dhe zhvendosje të popullsisë nga Perandoria asiriane, nga Perandoria babilonase, nga Egjipti i faraonëve, nga faraonët me origjinë greke dhe dinastitë e ndryshme mbretërore që ndanë territoret e pushtuara nga Leka i Madh dhe nga Perandoria romake për shumë shekuj me radhë para se të lindte krishterimi si religjion. Gjatë gjithë periudhës së mërgimit të dhunshëm të popullit hebre, Jerusalemi ishte shndërruar në vendin simbol të identitetit të judaizmit si religjion dhe identitetit etnik të tyre. Kthimi në këtë vend konsiderohej si mision hyjnor dhe tokësor për secilin hebre.
As zhvendosjet e shpeshta të hebrenjve nga territoret që dikur përfshiheshin në Mbretërinë e Izraelit dhe Mbretërinë e Judesë, as shkatërrimet e shpeshta të Tempullit dhe qytetit të Jerusalemi, as ndërrimet e shpeshta të emrit të këtyre krahinave me qëllim të humbjes së gjurmëve, as vendimi i Perandorisë romake që t’i dëbonte dhe t’ua ndalonte hyrjen në Jerusalem dhe ta emëronte këtë vend me emrin Palestinë për hir të popullit filistin nuk mundi t’ua ndalojë hebrenjve të kenë sytë drejtë Jerusalemit. Jerusalemi u shndërrua në “ushqimin shpirtëror” për të ruajtur identitetin etnik dhe religjioz për hebrenjtë kudo qofshin në botë.
E gjithë kjo ndodhi shumë shekuj para lindjes se krishterimit si religjion ndërsa Jerusalemi u pushtua nga arabët në shekullin e VII të epokës sonë.
Rezultatet arkeologjike dhe teksteve të vjetra kuneiforme dëshmojnë se në raport me Jerusalemin asirianët, babilonasit, persët, maqedonasit, grekët, romakët, arabët dhe të tjerët janë INVADUESIT që erdhën si pushtues përgjatë 1500 vjetëve të historisë tragjike të hebrenjve të kësaj hapësire gjeografike. Fatkeqësisht invadimet nuk u ndalën me kaq…
Tani, t’i ndalohet popullit hebre që të ketë për kryeqytet të vetin Jerusalemin është paradoks i llojit të vet. Absurdi është edhe më i madh kur kundërshtarët e kësaj aspirate hebraike përpiqen ta shohin nga këndvështrimi religjioz. Një gjë duhet të jetë e qartë: shndërrimi i Jerusalemit në kryeqytet të shtetit të Izraelit është vendim politik dhe e drejtë legjitime e popullit hebre. Kjo e drejtë nuk cenon vlerat religjioze që ky qytet ka për judaizmin, krishterimin dhe islamin. Përkundrazi, pranimi i realitetit politik ulë tensionet në këtë pjesë të globit, sepse prushi i zjarrit që u rri ndër këmbë civilëve të pafajshëm nuk kërkon shumë për të marrë flakë. Tragjedia e nxitjeve për konflikt, nga kushdo qoftë, ka vetëm një rezultat: pasoja të mëdha në njerëz!
