Justin Frye kurrë nuk deshi të shkonte në luftë. Me kombësi kanadeze, ai hyri në ushtrinë e vendit të tij vetëm për shkak se ishte qytetar patriot.
Lufta nuk ka qenë asnjëherë prioritet i tij.
Atij kurrë nuk i kishte pëlqyer ideja që të luftonte dhe të mbyste njerëz të tjerë.
Por për fat të keq, lufta erdhi për Frye.
Në vitin 1991, pas eskalimit të tensioneve në Bosnjë, ai u dërgua në pikë të luftës.
Frye u dërgua për të kontribuar në përpjekjet e vendit të tij për ta përkrahur SHBA-në, dhe kaloi kohën atje duke jetuar me bashkëluftëtarët e tij në një fshat
Për fat të mirë, Frye nuk vendosej shpesh në frontin e luftës.
Detyrat e Frye nuk ishin të këqija.
Duke e bërë punën e tij të përditshme, një djalë i ri gjithmonë vinte për ta parë atë.
“Sa herë që e siguronim zonën e aterimit, një djalë i vogël vinte të na shihte”, kujton Frye në postimin e tij në Facebook. “Shpejt u bëra shok me të – emri i tij është Amir”.
Me Amirin që e vizitonte shpesh, gjuhët e ndryshme që ata i flisnin kurrë nuk ndikuan në miqësinë e tyre.
Frye filloi ta donte shumë këtë djalë, kështu që nisi të shoqërohej më shumë me të.
“Më kujtohet sa i pikëlluar ndjehesha që ai duhej ta përjetonte këtë luftë… dhe njerëzit që po luftonin për gjërat më themelore të jetës dhe gjërat më të vogla”, shpjegoi Frye.
“Fillova t’i sillja sheqerka Amirit.
Amiri nuk fliste anglisht por gëzimi shihej qartë nga buzëqeshja e tij”, thotë ai.
Kur kohës së shërbimit në Bosnjë i erdhi fundi, Frye u lejua të kthehej në shtëpi.
Duke i paketuar gjërat e tij, ai i tha lamtumirë Amirit, kureshtar nëse rrugët e tyre të jetës do të kryqëzoheshin përsëri në të ardhmen.
