Nga gazetari Miftar Emini:
Nje kohe moti, ne nje fshat te thelle fshataret gjithmone kishin bere llafe. Nje dite nje fshatar i ndershem por i ngrate financiarisht kishte marre te shoqen dhe kalin per te shkuar tek ara e tij, rrugeve para kafeneve te fshatit ky kishte hypur ne Kale ndersa gruaja ecte ne kembe, fshataret i thane si ste vjen zor, vet ke hypur kafshen ndersa gruan e ke lene ne kembe. Te nesermen ky fshatar i tha te shoqes sot do veprojm ndryshe, ti do te hypesh tek kafsha kurse une do eci ne kembe, por fshataret perseri folen, a nuk te vjen turp ti te ecesh ne kembe ndersa gruan e ke lene te jete hypur tek kali, cte bente i ngrati nuk tha gje dhe vazhdoi per te fusha. Kaloi nje kohe dhe ky burre i ngrate i thot te shoqes sot do shkojm perseri te ara per te punuar, por nuk do hypim asnjeri ne kafsh me qellim qe mos tu japim material fshatare per te folur. Vazhduan te dyte ne kembe ndersa Kalin kesaj radhe nuk kishin hypur. Kur u afruan para kafeneve ku u tuboheshin fshataret ata perseri folen si sju vije mare te ecni ne kembe kur keni mundsi njeri te hypni ne Kal. Ateher ky fshatari i ngrat e kuptoi se cfare do qe te vepronte perseri bashkfshataret do ta perqeshnin sespe ato e kishin ves te benin llafe per tjeret nga se mbajnin gajlen e huaj e jo te veten.
Askush nuk e kuptonte qellimin e tyre se ato bashke jetonin nje jete te lumtur dhe plot respekt e dashuri si bashkeshort. Si duket kjo vazhdon edhe ne kete kohe, ku disa ne vend te lavdrimit zgjedhin mallkimin, duke u thirur ne lirine e fjales dhe te shprehjes po e perdhosin misionin e nje gazetari.
Pare nga ky kontekst cdo kush nuk mendon se eshte kontekst dhe a mendoni se keto kontekste duhet kontestuar disa te cilet pas deshtimit te tyre ne disa lemi zgjedhin misionin e shpetimtareve te popullit.
Allahu na falte se aq dijme.
