Dy ditë më parë, persona ende të paidentifikuar qëlluan me armë në drejtim të shtëpisë së gazetares Klodiana Lala duke shkrepur të paktën 10 plumba në drejtim të saj.
Në banesë ndodheshin familjarët dhe fëmijët e gazetares së kronikës. Policia nuk i ka gjetur ende autorët.
Por, kohët e fundit grupet kriminale kanë kërcënuar edhe një tjetër gazetar të kronikës, pikërisht Dashamir Biçakun, i cili punon në Tv Klan.
Përmes një statusi në Facebook, Biçaku ka postuar mesazhet kërcënuese që i kanë ardhur nga një person, objekt i raportimit të gazetarit.
Në mesazhet e publikuara nga gazetari duket se personi në fjalë, të cilin ai edhe e ka denoncuar në prokurori, i bën të kuptojë se ia di shtëpinë duke i kërkuar që të dalë në dritare.
Pas marrjes së këtij kërcënimi, gazetari Dashamir Biçaku i është drejtuar Prokurorisë së Vlorë duke bërë kallëzim për personin në fjalë, por çuditërisht kallëzimi nuk është regjistruar pasi rezulton se kërcënuesi është i afërm i një prokuroreje atje.
Përveç se janë të pambrojtur nga pronarët, gazetarët në Shqipëri janë të pambrojtur nga shteti edhe prej krimit dhe grupeve kriminale.
Situata e krijuar me gazetaren Klodiana Lala dhe Dashamir Biçaku e konfirmon pikërisht këtë.
Lala dhe Biçaku janë ndër gazetarët më të vjetër dhe më të mirë të kronikës në Shqipëri, të cilët më shumë se në ekrane, gjenden në terren duke denoncuar dhe zbardhur qindra raste korrupsioni, mpleksjesh të politikës me krimin, etj.
Postimi i gazetarit Dashamir Biçaku në Facebook
Sulmi ndaj shtepise se nje qytetari e me teper ndaj nje gazetari, si ai dje ndaj koleges Klodiana Lala, per mua qe i kam provuar vete dhe vazhdoj t’i provoj kercenimet e dhunen e grupeve kriminale, njerezve te veshur me pushtet, atyre, tregon per fat te keq se sa e lehte eshte te sulmohen gazetaret, apo te afermit e tyre.
Tregon se sa e lehte eshte te tentosh t’iu mbyllesh gojen atyre. Tregon se sa te pambrojtur jane gazetaret, kundrejt grupeve kriminale.
Tregon se sa e veshtire eshte te punosh ne kete profesion ne Shqiperi.
Tregon se sa i frikshem eshte profesioni yne, ndersa ne perpiqemi te jemi transmetues e asaj qe ndodh, jo gjyqtare te saj.
Kur agresioni mberrin ne kete pike nuk eshte me as kercenim, por sulm i mirefillte per te bere çmos qe dikush te mos vazhdoje te flase me, qe dikush te mos e vazhdoje ta beje punen e tij.
Dhe kjo ne menyre te veçante per gazetaret.
Ne jemi ata qe perpiqemi te tregojme shqetesimet e te gjithe te tjereve, por kurre nuk flasim per veten. Kjo ndodh edhe pse ne vazhdimisht mund te jemi nen kercenimin e dhe agresionin e kujtdo te cilit i dalim perpara.
Jemi nen kercenimin dhe agresionin brutal te kujtdo pushteti dhe zyrtareve te tij, nese atij apo atyre, nuk iu pelqen kjo gje.
Jemi nen agresionin e kujtdo personazhi te krimit te rruges e krimit te organizuar te cilit nuk i shkon per shtat e verteta. Perpos te gjitha kercenimeve shantazheve, qe perjetojme, rreziqeve qe marrim persiper, puna e gazetareve, nuk eshte aq e bukur sa ç’del ne ekranet tona.
Shume e dine, por shume te tjere nuk e dine, qe gazetaret mjaft here jane te neperkembur dyerve te administrates, sharjet dhe fyerjet, jane te zakonshme, linçimet nuk mungojne.
Neper vendet e krimit, shume prej nesh mund te shantazhohen qe te mos marrin pamje, intervista dhe te mos e bejne punen tyre.
Nese ndonje syresh mendon te beje ndonje investigim, zor se ia del ta perfundoje, shkopinjte rrugeve, nuk jane si ato te zakonshmit e gazetarise qe shohim ne Bote, apo qofte edhe ne vendet e treta, apo ato ne konflikte. Nese ndokush prej nesh do te mendoje se do te kerkoje mbrojtjen e shtetit dhe ben ndonje denoncim, per ndonje kercenim, prokuroria nuk do ta zbardhe kurre.
Por nese do ta kete te zbardhur, i akuzuari do te kete ndonje mik, kusheri, apo kusherire prokuror, apo prokurore, gjyqtar, apo gjyqtare dhe shume shpejt çeshtja do te mbyllet, apo nuk do te hetohet.
Por kjo eshte vetem nje pjese e kalvarit qe shume prej nesh heqim. Kjo sepse ne, gazetaret shqiptare, jemi nga ata qe e kemi te keqen mes nesh.
Shume prej nesh gezojne me pak te drejta se çdo te te gezonte çdo punemarres me i rendomte ne nje vend ne rajon, apo ne ne çdo vend tjeter te botes. Ne jemi ata qe s’kemi te drejta. Ne reporteret dhe gazetaret, nuk mund te bejme me teper se dy jave pushime ne vit. Mendo nje çmenduri kjo.
Ne jemi ata qe te gjitha ditet e festave zyrtare, s’kemi te drejte te bejme me shume se nje dite pushimi ne jave.
S’kemi te drejte te semuremi, s’kemi te drejte te fleme, sepse ne oren 01:00, pas mesnate shefi mund te te telefonoje dhe te te kerkoje llogari per nje lajm qe sapo ka ndodhur, edhe pse ti mbase je duke fjetur, ke femijet ne gjume, apo tek e fundit te ka mbaruar orari i punes.
Ne reporteret shqiptare jemi ata qe duhet te punojme 16-20 ore ne dite, ndonese paguhemi vetem per 8 ore pune ne dite. Ne punojme 6 dite ne jave, ndonese paguhemi per 5.
Ne jemi ata te cilet kontrata e punes eshte nje leter higjenike qe e perdor botuesi apo pronari, nese atij i eshte mbaruar ajo ne tualet. Ne jemi ata te cilet duhet te perballojme stresin e shefit, se atij i ka ngecur sharra ne gozhde diku.
Ne jemi ata te cilet punojme qe te pasurohen shefat tane, nese ata nuk duan ta publikojne nje lajm, apo nje kontrate koncesionari makinash p.sh, duhet te marrim perisper te justifikojme faktin pse na duhej ajo kontrate e policise p.sh me X koncesionar.
Dhe ne fund, kur te te kene shfrytezuar mire, do te te tregojne deren se me demek nuk i ke permbushur kushtet e tyre te punes, nderkohe qe ty si gazetar nuk te ka permbushru askush asnje kusht….Kjo eshte gazetaria ne Shqiperi.
Sulmi ndaj Klodiana Lales, duhet marre seriozisht nga ata qe kane detyrmin te hetojne dhe te mos mbyllin veshet perpara asaj qe ndodh. Me poshte jane disa nga mesazhet e denoncuara ne polici dhe ne Prokurori prej meje, te cilat nuk jane hetuar nga prokuroria e Vlores sepse kercenuesi ishte djali i xhaxhait te prokurores.
